Naar Kerst
Ik stap de bus in richting Loosdrecht. De chauffeur knikt zachtjes en sluit de deuren. Hij brengt me naar kerst. We laten de grauwe, mistige weg achter ons en rijden recht op het dorp met de sfeerverlichting af. Daar waar ik moet zijn. Ik heb nu al heimwee naar kerst, een naar gevoel besluipt me dat ik over twee dagen het gevoel kwijt ben en de liedjes op de radio verdwijnen. De bus rijdt mijn route richting het kalme tempo van de feestdagen. Ik kijk om me heen. De bus zit vol met verdampte sneeuwvlokken, hoofden vol natte slierten en een misselijkmakende walm van visite die kaas, schotels of borrelnootjes mee moest nemen naar het gezelschap dat op ze wacht.
Mijn positie in het gangpad is, een witte ovenschaal omarmend, nogal oncomfortabel. Een vrouw naast me glimlacht en ik neem plaats naast haar. De stoel is nog warm van mijn voorganger en haar forse dijbeen hangt over mijn stoel waardoor haar licht beige broek mijn panty raakt.
Ze wenkt naar de grote witte ovenschaal bovenop mijn schoot en kijkt vragend. Ook ik breng geur in de bus, bedenk ik me. Ik laat haar weten dat ik altijd het voorgerecht op me neem. De bus hobbelt zachtjes door. Ze lijkt met me te willen praten. De enige vorm van communicatie die ik vanavond wil is die met mijn familie, praten met een mond vol van mijn zelfgemaakte Vitello Tonato, mijn neefje knuffelen en mijn moeder vragen hoe het écht met haar gaat.
“Ik vier kerst alleen dit jaar.”
Twijfelend over mijn reactie op haar kwetsbare zin, probeer ik meelijdend te knikken en vraag ik haar of ze dat vervelend vindt. Geen antwoord. Zou ik haar uit moeten nodigen? De lichtjes komen dichterbij en de remmen van de bus piepen zachtjes. Voorzichtig met de schaal in mijn arm gepland stap ik uit en moet mijn best doen niet uit te glijden. De natte slierten worden opgewarmd bij de open haard, de schotels in de oven. Voor iedereen kerst. Ze komt mijn kant op.
“Op mijn puzzel staat een kerstboom.”
Glimlachend glibber ik door naar huis. Naar mijn kerst.
Voor iedereen een kerst.
Ik ben blij dat ik drie minuten geleden sterk koos. De eerste slok Gin voel ik langzaam mijn lichaam binnendruppelen, waarna al snel de alcohol mijn zenuwen tot de orde roept. Mijn zenuwen lijken te verdoven en ik schuif langzaam van rechter- tot linkerbil op mijn barkruk om deze niet in slaap te laten vallen. Ze blijft naar me lachen, met een twinkeling die ik nog niet ken.
Er klinkt house. De DJ begint wat reuring in dit stoffige café in Amsterdam Oost te brengen. Alsof de zaal tot de nok aan vol is, houdt hij zijn handen in de lucht en bouncet hij mee op zijn eigen beat. Het stel danst, nog steeds zwijgend, en de meeste tafels worden door de bediening aan de kant geschoven. Ze pakt mijn hand en neemt me mee de vloer op. Sierlijk danst ze om me heen, haar handen nog steeds in de mijne gevouwen. Boven haar kastanjebruine haar dansen nootjes, in majeur geloof ik. Ik mag haar, ze heeft een goede smaak geloof ik. Toch besluit ik meer te willen weten. Terwijl zij met haar strakke jurkje tegen mij aan rijdt, sluit ik mijn ogen en ga door haar profiel.
Ze is ouder dan ik dacht en noemt zichzelf verlegen. Ze is een poezenliefhebber en doet hbo journalistiek. Een rijke vader die haar op de universiteit wilde en een moeder die niets durfde te willen. Ze glijdt met haar arm over mijn hoofd en kust me in mijn nek. Ik worstel mezelf uit haar verstrengeling. Het spreekt me allemaal niet zo aan en pak snel mijn tas. Vragende ogen kijken mijn kant op. Langzaam landt het bij haar, haar zachte blik verandert in een woeste. Door de roze gordijnen loop ik de koude buitenlucht in. Haar vader betaalt de rekening wel.