Wafels en Fristi
Met het rumoer van de Biltse Rading naast ons luister ik naar de klikkende geluiden van wieltjes op het harde asfalt. Ik zit op een houten bankje aan de rand van het skatepark. Ik ben toeschouwer van wheelies en een semi-hoge afdalingen op de halfpipe. Ik probeer mijn versie van de curlingouder weg te slikken en blijf zitten als mijn dochter half van haar step valt. Ze begrijpt de hint, klapt in haar handen en staat weer op.
‘Ik ben blij dat ik mijn Pokémonkaarten heb geruild voor deze step, mam,’ roept zoonlief terwijl hij langs scheurt met zijn geel, rood met blauwe stuntstep.
Ik leun tevreden achterover, als moeder op een oudehands skatepark, met Fristipakjes en het pak stroopwafels nog gevuld in de tas. Dit is zo veel leuker dan Peppa Pig of Familie Bellinga video’s. Mijn dochter komt naast me zitten. Ik heb te vroeg gejuicht.
‘Mama, ik wil naar huis.’
Ik pulk het plastic van het Fristi-rietje open voor mijn dochter. Ze slurpt hem leeg en huppelt naar haar step. Als haar stuntverveling toeslaat heb ik altijd de wafels nog.